Woensdag 3 maart

Triest bericht. Jeroen van Merwijk is overleden.

Voor hemzelf vond hij het niet erg, maar wel voor zijn familie en vrienden. Jeroen koos er vorig jaar voor om thuis in Frankrijk te sterven. Daar kon hij nog schilderen in zijn atelier. Voor Jeroen was deze keuze simpel: “ik ga liever thuis gewoon dood dan in een ziekenhuis naar het plafond te kijken en wat langer te leven”. Kwaliteit, en lol. Kwaliteit van leven, kwaliteit in zijn kunst, kwaliteit in zijn liedjes en cabaret. En hij deed dat in de eerste plaats voor voor z’n lol. Want ja, als hij als maker er al geen lol aan heeft, hoe kan de luisteraar en kijker er dan ooit wel plezier aan hebben?

In zijn shows was hij regelmatig ‘schurend’. Dan zocht hij de grens op, en ging er dan overheen, want dan raak je mensen, dan gaan de mensen nadenken, in gesprek. Ja, of liepen boos weg, maar dat nam Jeroen op de koop toe.

Jeroen trad bij ons vele keren op. Op dag 299 van 2019 voor het laatst bij ons. Evenzoveel actuele liedjes had Jeroen dat jaar al geschreven, nog 66 te gaan voor de oudejaarsconference “Was volgend jaar maar vast voorbij”. Een formidabele prestatie.

Begin vorig jaar kreeg hij het nieuws dat hij ongeneeslijk ziek was, uitgezaaide darmkanker. En toen kreeg hij de landelijke erkenning die hij zo verdiende. In december ontving hij de Edison Oeuvreprijs Kleinkunst, die voor het laatst in 2014 aan Youp van’t Hek was uitgereikt. Ook werd hij verrast met een CD waarop 30 cabaretiers liedjes van hem vertolkten, waaronder “Ik geloof…”

Video Block

Double-click here to add a video by URL or embed code. Learn more

Jeroen gaf vorig jaar ook nog vele interviews, waarin hij openhartig, en soms ook luchtig, sprak over zijn naderende dood. Zo was hij te horen in Zomerspijkers van Dolf Jansen, waar hij een ontroerende ode ontving van Marcel Harteveld. In Volle Zalen waarin Cornald Maas Jeroen in Frankrijk bezocht en in de serie Ervaring voor beginners in gesprek met Theo Maassen.